“De mensen van voorbij”, een bekend lied (of gedicht) van Hanna Lam, dat vaak in deze tijd van het jaar wordt gelezen in kerken. Aan het eind van het jaar denken we dan even terug aan de mensen die ons in het afgelopen jaar (of ook eerder) zijn ontvallen. Toevallig nam ik deze week een tijdschrift ter hand uit februari van dit jaar, waarin dit gedicht stond afgedrukt. Het raakte me. Juist nu. Ook ik heb nog maar pas een dierbare moeten begraven. Iemand die er altijd was, en nu ineens “voorbij” was. Iemand die ik nu zal blijven missen.
Het troostte me ook. Want de “mensen van voorbij”, zijn eigenlijk nooit echt voorbij, zolang wij hen blijven herdenken. Hun liefde leeft voort in ons hart. Hun verhalen mogen blijven klinken. Wie ze waren, mag een voorbeeld voor ons zijn.
En ineens kwam alles samen. Mijn afgelopen jaar stond voor een groot deel in het teken van “mensen van voorbij”. Deze website staat er vol mee. Hanna Lam schreef: “De mensen van voorbij, zij worden niet vergeten”. Daar wil ik me voor inspannen. Wie ze waren, echt, diep van binnen, dat kunnen we helaas in deze wereld niet meer achterhalen. Wat er in hen leefde. Hoe ze hun leven beleefden. Dat zal hun geheim blijven. Maar hun namen, hun levensverhalen, die kunnen we proberen in ere te herstellen. Zij stonden aan de wieg, van de mensen die aan onze wieg stonden. Wij vinden onze oorsprong in hen. Hun verhaal loopt over in het onze. Het zijn verschillende hoofdstukken uit hetzelfde verhaal.
En wie weet komt er een dag, dat we hen zelf mogen ontmoeten, “in een ander weten”. Ergens, waar al deze verhalen er niet meer toe doen, maar waar we elkaar van ziel tot ziel zullen kennen.
<- Meer blogs <-